cosmicdude (სერგის ქრონიკები)

თუ გამიმართლა, ჩაძინების წინ ერთი ძალზედ უცნაური რაღაც მემართება ხოლმე. არ ვიცი რას დავაბრალო. იმას, რომ ვერ ვარ თუ იმას რომ სწორედაც რომ ძალიანაც ვარ. უფრო ვარ ვიდრე ყველა ის რობოტი, რომელთა შორისაც მიწევს არსებობა, მე სამგზის საწყალობელ არსებას. ხანდახან ძალიან მეცოდება ხოლმე ჩემი თავი. ფანჯრის რაფაზე ვჯდები, სევდიანი სახით გავყურებ მოჟამულ ქუჩებს და ჩაის შევექცევი. შეიძლება პეჩენიებიც დავაყოლო ხოლმე, თუ სევდამ მადა მთლიანად არ დამიკარგა. ამ მომენტებში ვფიქრობ ცხოვრების ამაოებაზე. მაგრამ ეს ძალიან იშვიათად ხდება, ამიტომ არ ღირს ამაზე ყურადღების შეჩერება.

ზოგადად ძალიანაც მხიარული მასტი ვარ. ნუ უფრო სარკასტული, მაგრამ ჩემი სარკაზმი სასტიკად მართობს. ამიტომ მხიარული ვარ. ყველას ჩემნაირი შინაგანი სამყარო რომ ჰქონდეს, მსოფლიო იდეალური იქნებოდა. მაგრამ არ მისმენენ. ეგებ თქვენ მაინც მომისმინოთ?..

 მოკლედ, როგორც გითხარით, ძილის წინ საოცრებები მემართება. პირველად ეს უცნაურობები 14 წლის ასაკში დამეწყო. იმ ღამეს ტელევიზორში "ფავნის ლაბირინთი" გადიოდა და მე, მამაჩემი და ჩემი ძმა ვუყურებდით. გვიან დამთავრდა. მე მთქნარებ-მთქნარებით მივბანცალდი საწოლთან და გაუხდელად დავეხეთქე. ჩაძინებამდე არაფერი მაკლდა, რომ უცებ, თითქოს რაღაც სხვა განზომილებიდან, ყინულივით ცივმა სიომ დაუბერა და ჩემს მარჯვენა ყურამდე ვიღაცის ჩურჩული მოიტანა - "ტკბილი ძილი." 

 ყველა ნორმალური ადამიანი ღრიალით წამოვარდებოდა, ან ყურს გამოიფხეკდა, ან სულაც გადატრიალდებოდა და დაიძინებდა. მაგრამ მე, მაშინაც კი, ასე თუ ისე ორიგინალურ პირად ვთვლიდი თავს. ამიტომ გული გავიმაგრე, ყელი ჩავიწმინდე და ვუპასუხე "შენც ასევე, საყვარელო". არ ვიცი რატომ, მაგრამ ძალიან გაუსწორდა ჩემი პასუხი. ამიტომ ჩემთან ლაპარაკი გააგრძელა. იმისდა მიუხედავად, რომ საშინლად მეძინებოდა, სულაც არ ვიყავი მასთან საუბრის წინააღმდეგი. პირიქით, ეგებ მეორე შანსი არც მქონოდა, რომ პარალელური სამყაროდან დამკავშირებოდნენ! 

- საიდან მიკავშირდები?

- მარსიდან. 

- ვა, მარსზე სიცოცხლეა?

- შენს დროში არა, მაგრამ მე მომავლიდან გიკავშირდები. 

- ვა, ძალიან მისწორდება, რომ მე ამომარჩიე. მადლობა dude!

- ნუ სხვებთანაც ვცადე, მაგრამ არაფერი გამოვიდა. უმეტესობამ არ დაიჯერა საკუთარი ყურების და დაიძინა. შენ განსაკუთრებული ბიჭი ხარ, შენ არ გაქვს ყურები დახშული და თვალები ფართოდ დახუჭული.

- ვა, ნანახი გაქვს კუბრიკის "ფართოდ დახუჭული თვალები?" - ვკითხე მე სწრაფად.

- ჰმ. არა. ვუყურო?

- კი! აუცილებლად! აი ძალიან მაგრად გაგისწორდება. თუმცა... მანდ გაქვთ ტელევიზორი? ან რავიცი... ინტერნეტი...

- კი რაღაც მაგდაგვარი გვაქვს. ჰმ, წესით როგორღაც უნდა ვიპოვო ეგ ფილმი. კუბრიკიო თქვი, ხომ?

- კი, კი. აუცილებლად ნახე. 

- კარგი, აბა შენ იცი. ხომ შეიძლება სხვა დროსაც დაგელაპარაკო? 

- რა თქმა უნდა - ვუპასუხე სწრაფად. 

ამით დამთავრდა ჩვენი საუბარი. მე მას ქოსმიქდუდს ან უბრალოდ დუდს ვეძახი. ხანდახან, ათასში ერთხელ კიდევ მიკავშირდება ხოლმე. ამაზე არც ვდარდობ, რადგან მან თავისი საქმე უკვე გააკეთა. გამომყო ყველა ნაძირალა რობოტისგან, რომელიც გარს მარტყია. ახლა ცოლ-შვილი ყავს და ვეღარ იცლის, რომ დიდხანს მელაპარაკოს.
 არ გჯერათ? გეცინებათ? საფეთქელთან თითს იტრიალებთ? "დაფაქ დიდ აი ჯასთ რიდ?!" სახით სხედხართ? მოდი ასეთი ექსპერიმენტი ჩავატაროთ. ჩაძინების წინ სამჯერ გაიმეორეთ "დედამიწა-მარსს", შემდეგ ღრმად ჩაისუნთქეთ და გაუჩერებლად თქვით "ასლდკფჯგჰუბრგტჰრგტჰჰ" და აუცილებლად მოვლენ. <3
საგიჟეთიდან.
და წაგიყვანენ.
ჰაჰაჰაჰა.