რა ხდება, როდესაც ხდები 18 წლის? არაფერი, უბრალოდ ხდები 18 წლის. მაგრამ ეს ასე არ იყო ჩემს შემთხვევაში. ჩემი მძიმე შემთხვევა იყო. ძაალიან მძიმე. ტორტის დიდი ნაჭერი ავიტანე სხვენში და თან ვტიროდი და თან ვჭამდი. შემიძლია ვთქვა, რომ ეს ჩემი ყველაზე უცნაური მოგონებაა.
ვინმე იკითხავს–და რატომ? რატომ ტიროდი? ფეხის თითი მიარტყი მაგიდის კუთხეს?.. არა?.. მაშინ, ალბათ შეყვარებული დაგშორდა ზუსტად შენი დაბადების დღის წინ?(როგორც იციან ხოლმე მაგ ნაძირლებმა)... არა?! მაშინ რა? მეტი რა უნდა მოხდეს რომ იტირო?..
პასუხი თან ძალიან მარტივია და თან ძალიან ძალიან უცნაური. ქალბატონებო და ბატონებო, მოემზადეთ, საქმე ისაა, რომ, ბა დამ ტსსს – მე არ მინდოდა გაზრდა.
დიახ, ესაა ჩემი პასუხი. არა, არ ვხუმრობ. დიახ, დიახ... აჰა... მჰმ. ფსიქოლოგს? არა. დედაჩემი კი აპირებდა, მაგრამ ბოლოს დავარწმუნე რომ ვხუმრობდი. ხომ ხვდებით, არ მინდოდა რომ ძალიან ენერვიულა.
მაგრამ არ ვხუმრობდი. ისე სასტიკად არ მინდოდა სრულწლოვანი გავმხდარიყავი რომ ვიტირე. მე, რომელიც არაფერზე არ ტირის. ჩემი აზრით ეს ძალიან სიმბოლურია. ხომ ხვდებით, არაფერზე არ ვტიროდი და უცებ 18 წლის, სრულწლოვანი რომ გავხდი, მაშინ ავქვითინდი. შოკოლადის ტორტი ძალიან გემრიელი იყო ისე. ძალიან კარგად მიდიოდა მარილიან ცრემლებთან.
კარგი დავიკიდოთ ჩემი მარილიანი ცრემლები და გადავიდეთ იმაზე, რომ გაზრდა არ მინდოდა. წარსულ ფორმას იმიტომ ვიყენებ რომ... მოკლედ ნახავთ ქვემოთ რატომაც.
არ მინდოდა გაზრდა და დაბადებისდღის წინა დღეებში გულმოკლული დავიარებოდი ქვეყანასა ზედა. აღარც მეგობრებთან ყოფნის სურვილი მქონდა და არც ფილმების ყურების, რაც იმას ნიშნავს, რომ ძალიან ცუდად ვიყავი. ; (
მაგ დროს სერიოზულად დავიწყე ხატვა. იმისდა მიუხედავად, რომ საშინლად ვხატავ, მაინც მისწორდებოდა და მარტოობის დღეებს მიმოკლებდა. კარგი, შეიძლება ცოტა ვაჭარბებ, მაგრამ მაინც, დამიჯერეთ, ძალიან ცუდად ვიყავი.
ეს ერთ მეგობარს რომ გავუმხილე, ზიზღნარევი სახით შემომხედა და მითხრა "შენ ხომ არ გამო***ვდი?!" შემდეგ გვერდზე გაიხედა და ხმადაბლა ჩაილაპარაკა "აუ ეს სულ გამო***ვდა".
ბოდიშს გიხდით უცენზურო სიტყვისთვის, რომელიც მართალია დავფარე, მაგრამ თქვენს თავში მაინც გაიჟღერა და მაგისთვის ვიხდი ბოდიშს, მაგრამ რა ვქნა, მაგრად გამეცინა და ვიფიქრე რომ თქვენც... კარგი, გავაგრძელოთ ჩემი და, გიოს (სახელი შეცვლილია) დიალოგი.
"ამხელა კაცი ხარ, რა გაზრდა გეზარება?! თვალები გაახილე, გამოდი მაგ გამოგონილი ძეცკი სადიდან და მიმოიხედე. ცხოვრება მშვენიერია, როცა უფროსი ხარ ძმაო და ყველაფერი შეგიძლია. სამყარო შენია ძმა!".
აქ დავამატებ, რომ გიო ცნობილია თავისი ფილოსოფიით და ცხოვრებაზე დაკვირვებულობით, მაგრამ მე მისმა ნათქვამმა ვერ დამაკმაყოფილა. უბრალოდ უფრო დავიგრუზე და ავუხსენი, რომ წიგნები და ფილმები იყო ჩემი სამყარო და მზად არ ვიყავი ჩემს თავზე რაღაც პასუხისმგებლობები ამეღო.
გიომ ნიკაპი მოიფხანა, უცებ თავზე ნათურა აენთო და ეშმაკური მზერით შემომხედა.
–და ვინ ამბობს, რომ 18 წლის რომ ხდები, აუცილებლად უნდა აიღო შენს თავზე პასუხისმგებლობები?! დაიკიდე! როდესაც მზად იქნები მერე აიღე. მანამდე ისევ მანდ იცხოვრე სადაც ხარ.
ამ ნათქვამმა აზრზე მომიყვანა. მართალია! სადამდეც მინდა, იქამდე ვიცხოვრებ ამ სამყაროებში და ეს არავის საქმე არაა. ვინ დააწესა, რომ 18 წლის აუცილებლად უნდა ჩამოყალიბდე მადაფაქინ უფროსად და კაი ქართველ ვაჟკაცად (ეუჰჰჰ თქვენ გენაცვალეთ ) ? არავინ.
:ინფანტილებივრულავთ:
MOVIES
COME
TO
DADDY .
No comments:
Post a Comment
Note: Only a member of this blog may post a comment.