identity (სერგის ქრონიკები)

"შენი თავი უკვე დიდი ხანია ამოწურე. თუ შეიძლება, მოშორდი სცენას." ეს წერილი ვიპოვე დილით ზურგჩანთაში. არ ვიცი ვინ დაწერა და რატომ. არც ის ვიცი როგორ ჩამიდეს შიდა ჯიბეში ისე, რომ ვერაფერი ვიგრძენი. მაგრამ ის მაინც ვიცი, რომ ვიღაც იდიოტი იყო. ნერვები მომეშალა და იმ დღეს თითქმის ვერ ვხედავდი ჯადოსნურ სამყაროს. მხოლოდ პატარა ფერად წერტილებს, რომლებიც ერთმანეთში ქაოტურად ირეოდნენ. მხოლოდ ისინი დამყვებოდნენ ყველგან და ჩემს გამხნევებას ცდილობდნენ.
 როგორ მიხვდა ის ვიღაც, რომ სწორედ ეს ამბავი მაწუხებს უკვე დიდი დიდი ხანია. ანუ ერთი თვეა? არ ვიცი...
 საკუთარი თავის ამოწურვის თემა თავზარს მცემს. თითქოს შეუძლებელია, რომ შენი თავი ამოწურო. მაგრამ ძალიან ცდებით. თითქოს მივაღწიე ჩემს იდეალურ მეს და რაც არ უნდა მოხდეს, ამაზე "მაგარი" ვეღარ ვიქნები. რაც არ უნდა მოხდეს, იმაზე უფრო შორს აღარ გამიშვებს სამყარო, ვიდრე ვარ. რადგან უკვე ძალიან შორს ვარ გასული. იმაზე შორს ვიდრე ჩემი ნებისმიერი ნაცნობი. მე უფლება მომცეს იქ შევსულიყავი, სადაც დიდი ხანია არავინ ყოფილა. ყოველ შემთხვევაში, ჩემი ასაკის. დილით არაჩვეულებრივ, თავბრუდამხვევ რეალობაში ვცხოვრობ, მაგრამ რაც ღამე ხდება, იმას ვერც კი შევადარებ დილის ამბებს,
 ღამე ვიძინებ და სიზმრებში მეფე ვარ. ისე შორს წავედი. იმდენი ადგილი მოვიარე, რომ რამდენჯერმე კინაღამ სამუდამოდ იქ დავრჩი, რადგან უკვე აღარც კი მახსოვდა ვინ ვიყავი სინამდვილეში. ჩემი დედამიწისეული ცხოვრება დიდი ხნის წინ ნანახ და გადღაბნილ სიზმრად მახსოვდა. არც კი ვიცი რამ დამაბრუნდა უკან, მაგრამ მას შემდეგ ეს რეალობაც კი, რომელიც ადრე ძალიან მოსაწყენი მეჩვენებოდა, ოქროსფერი გახდა და ყოველი დღე დიდი თავგადასავალია.
 მწყინს, როცა ვხედავ, რომ ჩემი ტოლი ახალგაზრდა საშინლად ატარებს თავის ცხოვრებას. ჩვენს ქვეყანაში განსაკუთრებული სიმწვავით დგას ეს პრობლემა. თითქოს ამბიციებიც არ აქვთ. უფროსი თაობის მოთხოვნებს ბრმად მისდევენ და ჰგონიათ, რომ თავის სურვილებს ისრულებენ.
 ჩემი აზრით ტრაგედიაა, როცა ხედავ, რომ ახალგაზრდების უმეტესობის ცხოვრება ერთმანეთს ისე გავს, რომ შეგიძლია ერთ ადამიანში გააერთიანო და პრობლემა არ იქნება.
 ჩემი აზრით ტრაგედიაა, რომ ბევრი გოგოს ცხოვრების მიზანი გათხოვებაა. ისიც ტრაგედიაა, რომ ბევრ ბიჭს ინტერესები თითქმის არ გააჩნია და უაზროდ დახეტიალობს ამ ქვეყანაზე, იმ იმედით, რომ ვიღაც სამსახურს გაუჩითავს და ბევრი ფული ექნება.
 ინდივიდუალურობის პრობლემაა.
მაგრამ, სამწუხაროდ, მე ეს დიდად არ მადარდებს. რადგან ეგოისტურად ვტკბები ჩემი ბედნიერებით და ჯადოსნური სამყაროთი.
 უბრალოდ მწყინს, რომ ბევრი ისეთი ადამიანი არ არსებობს, ვისთანაც გავიზიარებდი ამას.
 აი ეს მწყინს.
უი, ახლა გამახსენდა. ის წერილი მეთვითონ ჩავდე ჩემს ჩანთაში. ახლა ვეღარ ვიხსენებ რატომ, მაგრამ ალბათ კარგი მიზეზი მქონდა.

whowereyou (სერგის ქრონიკები)

ჩემს სახელს რომ მეძახიან, ყოველთვის მინდება, რომ მიწა გაიხსნას და შიგნით ჩავხტე, რადგან, რატომღაც საშინლად არ მსიამოვნებს. მშვენიერი, ჩვეულებრივი სახელი მქვია, მაგრამ რომ მიძახიან უცნაური შიში მეუფლება ხოლმე. არ ვიცი რას დავაბრალო. მეშინია, რომ რამე ცუდს მეტყვიან? ამ ასოების სიხშირე ცუდად მოქმედებს ჩემს ქვეცნობიერზე? წინა ცხოვრებაში ამ სახელის პატრონმა მომკლა? არამგონია. ეს ხომ აბსურდია!..
 როგორც ყოველთვის, მიყრუებულ, მაგრამ ლამაზ ქუჩებში მივსეირნობდი, როცა ჩემი სახელი შემომესმა. ყელში რაღაც ბურთივით მომებჯინა, ხელები გამეყინა და ბოლოს ერთიანად შემაჟრჟოლა. მობრუნება არ მინდოდა, ამიტომ სიარული გავაგრძელე, ვითომ ვერ გავიგე ან, ეგებ, სულაც სხვა სერგის ეძახდნენ და არა მე?? მართალია, იქ ჩემ გარდა არავინ იყო, მაგრამ მაინც.
როცა მეორეჯერ და მესამეჯერ დამიძახეს, სხვა გზა არ იყო, უნდა მოვბრუნებულიყავი. ვოცნებობდი, რომ ვინმე ძველი კლასელი არ ყოფილიყო, რადგან, არც ერთის ნახვის სურვილი არ მქონდა და ვერც გამამტყუნებთ, სული იდიოტები მეჯდნენ კლასში. გულწრფელად გეუბნებით. არ გატყუებთ.
მოკლედ, მოვტრიალდი და თქვენ წარმოიდგინეთ, ვიღაც უცნობი ბიჭი იყო. დიდად ჯანმრთელად ვერ გამოიყურებოდა. ჩემზე დაბალი იყო, ძალიან გამხდარი, თვალები ჩამოღამებული ჰქონდა. სახეზე ფერი არ ედო. რაღაც, უბედურ ვამპირს წააგავდა, რომელსაც სისხლი დიდი ხანია არ დაულევია.
 გაკვირვებული მივაჩერდი. მიხვდა, რომ ვერ ვიცანი და გამიცინა. კბილებიც ვამპირივით ჰქონდა.
 - ჰეი სერგი! ვერ მიცანი?.. თედო ვარ! - რატომღაც ყვიროდა.
მაინც აზრზე ვერ მოვედი ვინ იყო.
 - ბაღში გვერდიგვერდ ვიჯექით. რას შვები, ეე?!
ბაღელი გაეძრო? წარმოუდგენელია... ვაბშე დავდიოდი ბაღში? არც კი მახსოვდა. ამან კი სახეზეც მიცნო და ჩემი სახელის ახსოვდა.
 - საღოლ, როგორ მიცანი? - ვკითხე გაოგნებულმა.
- აუ რავი... კარგად ვიმახსოვრებ ადამიანებს და მერე რომც 40 წელი გავიდეს, ვცნობ ხოლმე... როგორ აგიხსნა?.. - სევდიანად ლაპარაკობდა. მაგარი უცნაური ტიპი იყო, ამიტომ საუბარი გავუგრძელე.
 - ვა, ანუ გვერდიგვერდ ვიჯექით? შეიძლება სიგიჟედ მოგეჩვენოს, მაგრამ ისიც კი არ მახსოვს, რომ ბაღში დავდიოდი. - ვუთხარი სიცილით.
 - მართლა?! ვაა. რა უცნაური ხარ. მამენტ მაშინაც მაგარი სტრანნი როჟა იყავი. გახსოვს, რომ მიყვებოდი, ღამე უცხოპლანეტელები მელაპარაკებიანო?.. თუმცა რა გეხსომება. ვაბშე ბაღი არ გახსოვს და...
- მაგას გიყვებოდი? ახლო მეგობრები ვიყავით?
 - კი, ძალიან! ყველაფერს მიყვებოდი ვაბშე. იმენა მაგრად მართობდი. მეგონა მწერალი გამოხვიდოდი ან რამე მაგდაგვარი. შენნაირი ფანტაზია ძმაო... აი საღოლ!..
 - მართალი რომ გითხრა, ვაპირებ მწერლობას. მაგრამ ჯერ არა. ჯერ არ ვარ იმ დონეზე...
 - რა სისულელეა. გინდა და წერე, ვინ გაკავებს ვიღაც კრეტინები, თვითონ რომ ორ სიტყვას ვერ აბამენ ერთანეთზე? ეგენი ნუ შეგაჩერებენ!..
 უცებ ამხედ-დამხედა.
 - აუ მაგარი როჟა იყავი, რა. ყველაზე მაგარი პერიოდი იყო ჩემ ცხოვრებაში. მაგრა ვერთობოდი და მაგრად მწყინს, რომ არ გახსოვარ!
 შემრცხვა. უცებ მობილურმა დაურეკა. ვიღაც ეჩხუბებოდა, თვითონაც დაუწყო ჩხუბი, უთხრა ახლავე მოვალო, ხელი დამიქნია და გაიქცა.
 გაკვირვებული გამოვბრუნდი და მთელი დღეა ამაზე ვფიქრობ. მეშინია დედაჩემს შევეკითხო ბაღში დავდიოდი თუ არა. რადგან, რომ აღმოჩნდეს რომ არა, მსუბუქად რომ ვთქვათ, თმა ყალყზე დამიდგება.

mustread (სერგის ქრონიკები)

იმ დღეს ფული გამითავდა და მე კი სასტიკად მინდოდა ერთი წიგნის ყიდვა. პროსპეროს წიგნებში ვიჩხრიკებოდი და ალისას ერთი არაჩვეულებრივი გამოცემა ვნახე. საოცარი სუნი ქონდა, ფურცლები შედევრი, ყდა შედევრი. მოკლედ, ჩემი უნდა ყოფილიყო, თორემ გავაფრენდი.  ბოლო იყო დარჩენილი, ამიტომ გეოგრაფიის წიგნებს შორის შევჩურთე და ღამე ვლოცულობდი, რომ არავის ეპოვა.
 მეორე დღეს თავში ფეხების რტყმევით მივვარდი, მაგრამ შიგნით შესულიც არ ვიყავი, რომ მივხვდი, წიგნი იქ აღარ იყო. სწორიც ვიყავი. გაიყიდაო მითხრეს. მეტი აღარ შემოუვიდოდათ.
 დაჭრილი მხეცივით მომინდა დაღრიალება, მაგრამ მიმოვიხედე და კლიენტები ზედმეტად ჩუმად და მშვიდად საუბრობდნენ და ზედმეტად ცივილურად მიირთმევდნენ ნამცხვარს ჩაისთან.  ამიტომ ენაზე ვიკბინე და თავის კანტურით შემოვიფარგლე.
 ეზოში გამოვედი. მშვენიერი ამინდი იყო. ყველა მაგიდა გადატენილი იყო. ძალამ მიმტყუნა და იქვე, კიბეზე ჩამოვჯექი. ის წიგნი ჩემი აღარ იქნებოდა. ცხოვრებამ აზრი დაკარგა.
ავიხედე და პირდაპირ თვალწინ გამეჩითა ჩემი საოცნებო წიგნი.
 ვიღაც ორ გოგოს ედოთ მაგიდაზე. მილქშეიქებს სვამდნენ და იცინოდნენ. პირი გამიშრა. ხელი გავიწვდინე, და მალევე ჩამოვუშვი უკან, რომ ყურადღება არ მიმექცია. უნდა მემოქმედა, თან სწრაფად.
 ავიძურწე და მათ მაგიდასთან მივიძურწე. სირცხვილი მთლიანად დავკარგე და ეს არც მადარდებდა.
 ჩავახველე. არავინ გამომხედა. არც კი შემიმჩნიეს. არადა ძალიან ახლოს ვიდექი მაგიდასთან. ფაქტობრივად მათ თავზე ვედექი. გამიკვირდა.
 - ამმ... ისა... უკაცრავად
ახლა იცოცხლე, შემიმჩნიეს. ორივემ ცხვირაბზუებულმა ამომხედა.
ეგრევე საქმეზე გადავედი.
 - მმ... ეს წიგნი ძალიან მჭირდება. ანუ, დაბადებისდღეზე უნდა მიმეტანა ჩემი დისთვის და რამენაირად შესაძლებელია, რომ თქვენგან ვიყიდო?
 მარცხენას, შავთმიანს გაეცინა. თავი გაიქნია. ესეიგი მაგის წიგნი იყო.
 - არა... არ შეიძლება. ბოდიში. ძალიან მომწონს ეს გამოცემა.
კინაღამ ყელში ვწვდი, მაგრამ შევიკავე.
მაგის რიჟა მეგობარი ცალყბა ღიმილით მიყურებდა ხან მე ხან თავის დაქალს.
 ღრმად ჩავისუნთქე და გავაგრძელე დარწმუნება.
- არა, მომისმინე... ანუ...
ხელი დავადე წიგნს. მუქთმიანმაც დაადო.
ჩემკენ გამოვწიე. მან თავისკენ გაწია უკვე გაბზარებულმა.
 - რა ხდება, ამიხსენი?! - მითხრა ცოტა ხმამაღლა მაგრამ ძალიან არ მეჩხუბა. ალბათ ძალიან საწყალი სახე მქონდა. ახლა რომ ვიხსენებ, მგონი თვალებით ვჭამდი წიგნს.
 - ასე ძალიან გინდა? - მკითხა რიჟამ ისევ იმ ცალყბა ღიმილით.
ხელი ავიღე პირდაპირი და გადატანითი მნიშვნელობით და კურტკის ჯიბეშ ჩავიდე, რომ კიდევ არ გამქცეოდა.
 - კარგი, არაფერი... - ვთქვი ამოხვნეშით.
რამდენიმე წამით შევიცადე. ორივე დამცინავი ღიმილით მათვალიერებდა.
 - გეტყობა კითხვა გიყვარს. - მითხრა ბრუნეტკამ.
ახლა მე გამიკვირდა.
 - რაზე მეტყობა?!
 - რავი, აღნაგობაზე. გამხდარი ხარ, მაღალი და წელში მოხრილი. ზედმეტად ფერმკრთალი ხარ და ნერვიული მოძრაობები გაქვს.
 ცალი წარბი ავზიდე.
 - და ძალიან გინდა ეს წიგნი - დააყოლა რიჟამ - ფსიქოლოგიურზე ვსწავლობთ - მითხრა ნიშნისმოგებით.
- ჩემთვის არ მინდა, ჩემი დისთვის მინდა მეთქი - აღვშფოთდი.
- რა ქვია შენს დას. სწრაფად მითხარი - თქვა შავთმიანმა სიცილით.
არ ვიცი რა დამემართა, შემძლო მეთქვა მარიამი, ნინო სალომე. მაგრამ იმ წამს ენა დამება და ვერაფერი მოვიფიქრე. ერთად გადაიხარხარეს.
 თავი უკან გადავკიდე. საშინელება ხდებოდა. სხვების ყურადღებას ვიპყრობდი. დრო იყო დამეხვია იქიდან.
 მხრები ავიჩეჩე და გასასვლელისკენ წავედი. დამიძახეს. მოვტრიალდი.
წიგნის პატრონმა მოირბინა. წიგნი შემომაჩეჩა.
 - მგონი შენ უფრო გინდა ვიდრე მე. თან მაქვს უკვე ალისა.
ვიუარე. მაინც შემომაჩეჩა. უკან დავუბრუნე, ისევ ჩამიჩურთა ხელებში. მოკლედ, დიდი გაწევ-გამოწევის შემდეგ დამარწმუნა, რომ ჩემი უნდა ყოფილიყო. ეგ მეც ვიცოდი რომ ეს წიგნი ჩემი უნდა ყოფილიყო, მაგრამ მაინც გამიტყდა გამორთმევა. ბოლოს მაინც კარგი მეთქი და ფული გავუწოდე. ახლა ფულზე დაიწყო გაწევ-გამოწევა.
 არ უნდოდა გამორთმევა, მაგრამ ახლა მე ჩავუჩურთე ჯიბეში.
ბევრი ვიცინეთ. რიჟაც იცინოდა მაგიდიდან.
დიდი მადლობა გადავუხადე. ორივემ ფეიზბუკზე დამამატა იქიდანვე. ხელი დავუქნიე და წამოვედი. ავტობუსის გაჩერებაზე ეს სიმღერა ჩავრთე.
http://www.youtube.com/watch?v=hOSzGYKaJGE

fuckhim(სერგის ქრონიკები)

უნივერსიტეტის ეზოში ვიჯექი და ვცდილობდი goodreads-ის სია ერთხელ და სამუდამოდ შემევსო. ვიჯექი და ვიხსენებდი წაკითხულ წიგნებს. ჩემდა გასაკვირად სამასამდე ადიოდა და, ალბათ, კიდევ ბევრი არ მახსოვდა. გამოვშტერდი. სულ მეგონა, რომ ჯამში ოც წიგნზე მეტი არ მექნებოდა წაკითხული. მართალია, ნახევარი საბავშვო წიგნები იყო, მაგრამ მაინც...

 ვერ ვიგრძენი უკნიდან როგორ მომეპარნენ. ერთ წამს ჰორიზონტს ვზვერავდი, მეორე წამს სიბნელეში ვიყავი. ვიღაცამ საკუთარი კაპიშონი ჩამომაფხატა თავზე. ხელების ქნევა დავიწყე, მაგრამ არაფერი გამომივიდა. ვიღაცას ძლიერად ეკავა კაპიშონი. ბოლოს გავჩერდი, ეგებ რამე ჰქონდათ სათქმელი და მე ჩემი უაზრო ხვანცალით ხელს ვუშლიდი?!.
 მოკლედ, გავჩერდი მეთქი და დაველოდე მოვლენების განვითარებას. თქვენ წარმოიდგინეთ, ისიც გაჩერდა, უბრალოდ ასე, სიბნელეში ვიჯექი და ველოდებოდი მის შემდეგ ქმედებას. ჩემი უცნობი "მეგობარიც" გარინდული იდგა. უბრალოდ, ისევ ძლიერად ეკავა კაპიშონი. სახე ამეწვა. მალე გავიგუდებოდი. ამიტომ ამოვილუღლუღე "გამიშვი" მეთქი. თქვენ წარმოიდგინეთ, გამიშვა.
 თავი გავითავისუფლე და მოვტრიალდი. არავინ იყო. არც ნაბიჯების ხმა და არც არაფერი. თუ სხვა სამყაროს არსება იყო, აგრესიული არსება იყო. ეგ კი ნამდვილად ვიცოდი. იშვიათად შევხვედრილვარ აგრესიულ ჯადოსნურ არსებებს, ამიტომ აზრზე არ ვიყავი რა მექნა. დამეკიდა ეს შემთხვევა, თუ ამიერიდან ყურადღებით ვყოფილიყავი? მკითხავთან წავსულიყავი? ვინმემ გამთვალა? ხმალი მეყიდა??
 ამ ფიქრებში ვიყავი, რომ ისევ  ვერ ვიგრძენი ვიღაცის მოახლოება. ოღონდ ამჯერად, აშკარად არააგრესიული არსება მოდიოდა. ვიღაც გოგო იყო. შეშფოთებული ჩანდა.
 გოგო - უკაცრავად... ამ წამს... რა დაგემართათ? ის ბიჭი რომ გახრჩობდათ...
 მე - აა... არ ვიცი... აღმიწერე აბა ის ბიჭი - ვუთხარი მზაკვრული ღიმილით. აჰა! აი სად დაერხა! ახლა გავიგებ ვინც იყო!!!
 გოგო ახლოს მოვიდა და უცებ უკან გადახტა.
 გოგო - შენ იყავი! ის ბიჭიც შენ იყავი! ზუსტად შენ იყავი!
 მე - მართლა?! ნუთუ ბოროტი ორეული მყავს?? შენ რომელი გირჩევნია, ის თუ მე?
 გოგო - რავიცი... პირველი ის დავინახე.
__________________________________________________________
ეს მაღლა მყოფი ტექსტი დავწერე უნივერსიტეტის ვერანდაზე. მარტო ვიყავი. ერთ ხელში ცივი ყავის ქილა მეჭირა, მეორეში პასტა და ჩემს ბლოკნოტში ამას ვჯღაპნიდი. ანუ მორიგ პოსტს ბლოგისთვის, ან უბრალოდ, მორიგ მოთხრობას, რომელიც ჩემი ბლოკნოტის ფურცლებს არ დატოვებდა.
 ვიღაც გოგო იმიტომ შემოვიყვანე ამ ისტორიაში, რომ ვიღაც გოგო მართლა მომიახლოვდა და მკითხა რას წერო.
 ზოგადად არ მიყვარს ამას რომ მეკითხებიან, მაგრამ მას ისეთ სახე ჰქონდა, თთქოს მასაც არ უყვარდა ამას რომ ეკითხებოდნენ, მაგრამ ახლა ძალიან მოუნდა რომ გაეგო და მაინც მკითხა. ამიტომ ვუპასუხე - მოთხრობას მეთქი.
 მან მითხრა "ვა რა მაგარიაო". წავილაპარაკეთ. ძალიან საყვარელი და საინტერესო ჩანდა. უბრალოდ შუა ლაპარაკში თავისი შეყვარებული ახსენა.
 მომავალ პოსტამდე.

magicbus (სერგის ქრონიკები)

 სადარბაზოდან გამოსულიც არ ვიყავი, რომ ყინულზე ფეხი დამიცდა და საკმაოდ მტკივნეულად დავეხეთქე მიწაზე. რამდენიმე წამი აზრზე ვერ მოვედი რა ხდებოდა ჩემს თავს და რატომ ვიჯექი ყინულზე. როცა ბოლოსდაბოლოს ავეხეტე იქიდან და ღრმად ჩავისუნთქე, მივხვდი რომ ის დღე ჩვეულებრივი არ იქნებოდა. რაღაც მოხდებოდა. რაღაც უცნაური. ვერ გეტყვით ყინულზე მოსრიალება რატომ დავუკავშირე რაღაც უცნაურის და საინტერესოს მოხდენას, მაგრამ ასე იყო. ეგრევე დამეტაკა ეს წინათგრძნობა და კინაღამ კიდევ წამაქცია.

 მოკლედ, მივდიოდი ავტობუსის გაჩერებისკენ და თან ტუჩებს ვიკვნეტდი, რადგან გამხმარი მქონდა. რა თქმა უნდა, გამეხა და სისხლი წამომივიდა. ყოველთვის ასე თავდება ხოლმე ეს ამბავი. 

 გაჩერებაზე არავინ იყო. 11 საათი იქნებოდა. გაჩერებაზე კი არავინ იყო. უცნაური ქალაქია მეთქი ვამბობ და არ მიჯერებთ. 

 მანქანებიც არ დადიოდნენ თითქოს. ჩუმად მოსრიალებდა ერთი-ორი. ნელა და უხმოდ. ასევე უხმოდ თოვდა. მარტო ვიდექი თეთრ ქუჩაზე. 

 ალბათ ყინულის ეშინიათ. ეშინიათ დაცემის და გარეთ არ გამოდიან. დღეს კი გამოაცხადეს -15, მაგრამ არამგონია ასეთი დაბალი ტემპერატურა იყოს. აბა, მაშინ, მე რატომ ვარ ასე კარგ ხასიათზე. მცხელა კიდეც. აჟიტირებული ვარ. გაღიმებული ვიყურები აქეთ-იქით. მაგრამ არავინაა, რომ ეს ჩემი აღფრთოვანება გადავდო.

 კაცმა რომ თქვას, რა მიხარია? ის რომ წავიქეცი? თუ ის, რომ რაღაც ახალი ხდება ამ ქალაქში? ნუთუ ასეთი უბედური ვარ? იმედი მაქვს, რომ არა.

იმედი მაქვს, რომ ეს აღფრთოვანება უკავშირდება მხოლოდ იმას, რომ ჰორიზონტზე შავი ცხენი გამოჩნდა. ძალიან შავი, გრძელი ფეხებით. ნესტოებიდან ბოლი გამოსდის. მხედარსაც სულ შავები აცვია. გრძელი ფიგურა აქვს. მეტს ვერ ვარჩევ. თვალებს ვჭუტავ. ახლოვდებიან. . . 

 - ვინ ხარ და აქ როგორ მოხვდი? - მკითხა მხედარმა მშვიდად და მისი მთლიანად შავი  მასკიდანაც ვიგრძენი, რომ წითელი თვალებით მიყურებდა.

 - აზრზე არ ვარ - ვუთხარი გულწრფელად. 

 - მომისმინე... ჯერ ადრეა შენი აქ ყოფნა. არ ვიცი როგორ და რანაირად მოხვდი აქ, მაგრამ უნდა წახვიდე. ჯერ აქაურობას არ ეკუთვნი. ჯერ ძალიან პატარა ხარ.

 - კი მაგრამ, უკვე ოცის ვარ - ვთქვი ბლუყუნით.

მხედარმა გადაიხარხარა. 

 - დიდი ყოფილხარ, ვერაფერს იტყვი.

დამცინოდა?! თუ მომეჩვენა? იმ სამყაროშიც აქვთ იუმორის გრძნობა?!

- მმ... რა ადგილია, შეგიძლიათ ეგ მაინც მითხრათ? - ვკითხე რაც შეიძლება თავაზიანად.

- არა, მაგასაც ვერ გეტყვი. მაგრამ, ალბათ, უკვე ისედაც ხვდები.

ვერ ვხვდებოდი, მაგრამ ეგ აღარ ვუთხარი. თუ ასეთი მიხვედრილი ვეგონე, ილუზიას არ დავუნგრევდი. 

 მე მხრები ავიჩეჩე და ჩავფიქრდი. გამეღიმა. 

 - აქ სიზმარში მოვდივარ ხოლმე, ხო?

მხედარმა თავი დამიქნია.

 - შენ და ყველა სხვა, აქ მოდის მაშინ, როცა სხეულს ძინავს და სული ცოტა ხნით თავისუფალია. 

 გამეღიმა. ლამაზად ჟღერდა, მაგრამ მაინც ეჭვი მქონდა, რომ ყინულზე მოსრიალებისას თავი დავარტყი და ეს ყველაფერი სიმართლე არ იყო, ამიტომ ყურები ცოტათი ჩამოვუშვი.

 - როდესაც ჯადოსნური გრძნობა გაქვს და ამ ფიქრზე კონცენტრირდები, შენდაუნებურად გადმოდიხარ აქ. ამას დიდი ენერგია კი ჭირდება, მაგრამ შენ ამის პრობლემა არ გაქვს. ყოველთვის გაქვს ენერგია იმისთვის, რომ სხვა განზომილებაში გადახვიდე, უბრალოდ გამოცდილება გაკლია. ჯერ შენი დრო არ არის.

 თვალები გავახილე. ისევ ავტობუსის გაჩერებაზე ვიდექი. დიდი ხანი ვიყურებოდი გაშტერებული, სანამ ავტობუსი მოვიდა და ჩემს ცხვირწინ გააღო კარები. ცარიელი იყო. ავტობუსი ცარიელი იყო. 

 პირი დავაღე და ასე პირდაღებული ავედი.

ალბათ იმ და ამ სამყაროს შორის მაინც ხდება ხოლმე პატარ-პატარა გარღვევები და ამ დროს "იქიდან" ჯადოქრობა გადმოიღვრება ხოლმე. დღეს ასეთი დღე იყო. 

MentalBreakdown (სერგის ქრონიკები)

ჩემს იდიოტურ თინეიჯერულ წლებში მეგონა, რომ ცხოვრება საინტერესო იქნებოდა. მეგონა სკოლას დავამთავრებდი და ჯადოსნურ სამყაროში შევაბიჯებდი. სამწუხაროდ, სკოლის შემდეგ ეგრევე გახრწნა დავიწყე. სასწრაფოდ უნდა მემოქმედა, თორემ ვიღუპებოდი. მაგ დროს ავაშენე ეს სამყარო ჩემ გარშემო. ის გაქრება და მეც გავქრები. მის გარეშე არ ვარსებობ. ჩემი ინდივიდუალურობა სამუდამოდ მასთანაა გადახლართული.
 18 წლის ვიყავი, თავი წავიშალე და ახლიდან დავრეგისტრირდი ქვეყანასა ზედა. მანამდეც ის ვიყავი რაც ახლა ვარ, მაგრამ დამცავი ბარიერი არ მქონდა და ადვილად დამარცხებადი ვიყავი. ვერ ვატარებდი ჩემს სამყაროს ჩემთან ერთად. სხვა ხალხი მთრგუნავდა და მათი აურები ჩემსას ჭყლეტდა და გასაქანს არ აძლევდა.
 ახლა ამას ვერავინ გამიბედავს. ღმერთი ვარ ბოლოსდაბოლოს. პირიქით, დავინახე, რომ ხალხი სუსტია. გამიტყდა. ეს მითიც დაიმსხვრა. ყველას რაღაც იდიოტური პრობლემა აქვს. არავის სცალია ჯადოსნური სამყაროსთვის.
 ვისაც ცალია, იმასაც არ ცალია. ერთ შეხედვით გგონია, რომ მეგობარი იპოვე, მაგრამ დაელაპარაკები და ისიც ყველასნაირია, უბრალოდ კარგად მალავს ამას.
 არ ვამბობ, რომ მე ყველაზე გამორჩეული ვარ და ა.შ. უბრალოდ ჩემნაირის პოვნა მინდა. ვიცი სასწაულს ვითხოვ. ან რაში უნდა მინდოდეს ჩემნაირი? ბოლოს მაინც ვიჩხუბებთ და წავა. მითუმეტეს, თუ საპირისპირო სქესის არსება იქნება. ოდესმე ხომ წავა?.. ვიცი რომ ასე იქნება.  სულ ასე ხდება.
 დღეს არ ვარ ჩვეულ ფორმაში. ბიბლიოთეკაში ვზივარ და ასტრონომიას ვუკირკიტებ. ჩემ გარდა კიდევ ერთი კაცი ზის და ფილმს უყურებს ყურსასმენებით. უცნაური გრძნობა მაქვს. მე სულ უცნაური გრძნობა მაქვს, მაგრამ ახლა განსაკუთრებით. რაღაც სხვანაირად ვარ... ა, მივხვდი. მარტო ვგრძნობ თავს.
 ვინ არ იგრძნობდა თავს მარტო ცარიელ ბიბლიოთეკაში?.. ბევრი. მაგრამ მე მაინც განსაკუთრებულად მარტო ვარ. ისე ვარ, ლამისაა ავდგე და იმ კაცს ჩავეხუტო. ან დახლთან მდგომ გოგონას. სამწუხაროდ, ეს რომ ვქნა, აქ ვეღარ დავბრუნდები.
 ასტრონომიას ვუკირკიტებ მეთქი, მაგრამ მთლად ასეც არაა საქმე. როგორც ხედავთ, მაგის მაგივრად ამ პოსტს ვწერ. ასტრონომიაც ძალიან შორს მეჩვენება ამ მომენტში ჩემგან. მე რა საქმე მაქვს კოსმოსთან, ან მას ჩემთან. არც კი იცის რომ ვარსებობ და ვაკვირდები. სულ ცალ ფეხზე ვკიდივარ. ის მილიარდობით წლები იყო და იქნება. მე კი არც კი მაქვს იმის დამადასტურებელი საბუთი, რომ ვარსებობ. ამ მომენტში არ ვარსებობ. აბა რატომ ვერ მამჩნევს ვერავინ ახლა?. არავინ მიყურებს, არავინ ინტერესდება იმით, რომ მცივა, მარტო ვარ, მშია და ზოგადად უაზრო არსებობას ვეწევი. მე კი სასტიკად ვერთობი, მაგრამ ობიექტურად რომ შევხედოთ, იდიოტი ვარ.
 ყველაზე ძალიან ის მაცოფებს, რომ იდიოტი ვარ. ყველანაირად იდიოტი ვარ.
იმედია მალე აღვიდგენ ძალებს და ჩვეულ ფორმაში ჩავდგები. მანამდე კი ვიჯდები და ვიოცნებებ თბილ პლედზე.