identity (სერგის ქრონიკები)

"შენი თავი უკვე დიდი ხანია ამოწურე. თუ შეიძლება, მოშორდი სცენას." ეს წერილი ვიპოვე დილით ზურგჩანთაში. არ ვიცი ვინ დაწერა და რატომ. არც ის ვიცი როგორ ჩამიდეს შიდა ჯიბეში ისე, რომ ვერაფერი ვიგრძენი. მაგრამ ის მაინც ვიცი, რომ ვიღაც იდიოტი იყო. ნერვები მომეშალა და იმ დღეს თითქმის ვერ ვხედავდი ჯადოსნურ სამყაროს. მხოლოდ პატარა ფერად წერტილებს, რომლებიც ერთმანეთში ქაოტურად ირეოდნენ. მხოლოდ ისინი დამყვებოდნენ ყველგან და ჩემს გამხნევებას ცდილობდნენ.
 როგორ მიხვდა ის ვიღაც, რომ სწორედ ეს ამბავი მაწუხებს უკვე დიდი დიდი ხანია. ანუ ერთი თვეა? არ ვიცი...
 საკუთარი თავის ამოწურვის თემა თავზარს მცემს. თითქოს შეუძლებელია, რომ შენი თავი ამოწურო. მაგრამ ძალიან ცდებით. თითქოს მივაღწიე ჩემს იდეალურ მეს და რაც არ უნდა მოხდეს, ამაზე "მაგარი" ვეღარ ვიქნები. რაც არ უნდა მოხდეს, იმაზე უფრო შორს აღარ გამიშვებს სამყარო, ვიდრე ვარ. რადგან უკვე ძალიან შორს ვარ გასული. იმაზე შორს ვიდრე ჩემი ნებისმიერი ნაცნობი. მე უფლება მომცეს იქ შევსულიყავი, სადაც დიდი ხანია არავინ ყოფილა. ყოველ შემთხვევაში, ჩემი ასაკის. დილით არაჩვეულებრივ, თავბრუდამხვევ რეალობაში ვცხოვრობ, მაგრამ რაც ღამე ხდება, იმას ვერც კი შევადარებ დილის ამბებს,
 ღამე ვიძინებ და სიზმრებში მეფე ვარ. ისე შორს წავედი. იმდენი ადგილი მოვიარე, რომ რამდენჯერმე კინაღამ სამუდამოდ იქ დავრჩი, რადგან უკვე აღარც კი მახსოვდა ვინ ვიყავი სინამდვილეში. ჩემი დედამიწისეული ცხოვრება დიდი ხნის წინ ნანახ და გადღაბნილ სიზმრად მახსოვდა. არც კი ვიცი რამ დამაბრუნდა უკან, მაგრამ მას შემდეგ ეს რეალობაც კი, რომელიც ადრე ძალიან მოსაწყენი მეჩვენებოდა, ოქროსფერი გახდა და ყოველი დღე დიდი თავგადასავალია.
 მწყინს, როცა ვხედავ, რომ ჩემი ტოლი ახალგაზრდა საშინლად ატარებს თავის ცხოვრებას. ჩვენს ქვეყანაში განსაკუთრებული სიმწვავით დგას ეს პრობლემა. თითქოს ამბიციებიც არ აქვთ. უფროსი თაობის მოთხოვნებს ბრმად მისდევენ და ჰგონიათ, რომ თავის სურვილებს ისრულებენ.
 ჩემი აზრით ტრაგედიაა, როცა ხედავ, რომ ახალგაზრდების უმეტესობის ცხოვრება ერთმანეთს ისე გავს, რომ შეგიძლია ერთ ადამიანში გააერთიანო და პრობლემა არ იქნება.
 ჩემი აზრით ტრაგედიაა, რომ ბევრი გოგოს ცხოვრების მიზანი გათხოვებაა. ისიც ტრაგედიაა, რომ ბევრ ბიჭს ინტერესები თითქმის არ გააჩნია და უაზროდ დახეტიალობს ამ ქვეყანაზე, იმ იმედით, რომ ვიღაც სამსახურს გაუჩითავს და ბევრი ფული ექნება.
 ინდივიდუალურობის პრობლემაა.
მაგრამ, სამწუხაროდ, მე ეს დიდად არ მადარდებს. რადგან ეგოისტურად ვტკბები ჩემი ბედნიერებით და ჯადოსნური სამყაროთი.
 უბრალოდ მწყინს, რომ ბევრი ისეთი ადამიანი არ არსებობს, ვისთანაც გავიზიარებდი ამას.
 აი ეს მწყინს.
უი, ახლა გამახსენდა. ის წერილი მეთვითონ ჩავდე ჩემს ჩანთაში. ახლა ვეღარ ვიხსენებ რატომ, მაგრამ ალბათ კარგი მიზეზი მქონდა.

whowereyou (სერგის ქრონიკები)

ჩემს სახელს რომ მეძახიან, ყოველთვის მინდება, რომ მიწა გაიხსნას და შიგნით ჩავხტე, რადგან, რატომღაც საშინლად არ მსიამოვნებს. მშვენიერი, ჩვეულებრივი სახელი მქვია, მაგრამ რომ მიძახიან უცნაური შიში მეუფლება ხოლმე. არ ვიცი რას დავაბრალო. მეშინია, რომ რამე ცუდს მეტყვიან? ამ ასოების სიხშირე ცუდად მოქმედებს ჩემს ქვეცნობიერზე? წინა ცხოვრებაში ამ სახელის პატრონმა მომკლა? არამგონია. ეს ხომ აბსურდია!..
 როგორც ყოველთვის, მიყრუებულ, მაგრამ ლამაზ ქუჩებში მივსეირნობდი, როცა ჩემი სახელი შემომესმა. ყელში რაღაც ბურთივით მომებჯინა, ხელები გამეყინა და ბოლოს ერთიანად შემაჟრჟოლა. მობრუნება არ მინდოდა, ამიტომ სიარული გავაგრძელე, ვითომ ვერ გავიგე ან, ეგებ, სულაც სხვა სერგის ეძახდნენ და არა მე?? მართალია, იქ ჩემ გარდა არავინ იყო, მაგრამ მაინც.
როცა მეორეჯერ და მესამეჯერ დამიძახეს, სხვა გზა არ იყო, უნდა მოვბრუნებულიყავი. ვოცნებობდი, რომ ვინმე ძველი კლასელი არ ყოფილიყო, რადგან, არც ერთის ნახვის სურვილი არ მქონდა და ვერც გამამტყუნებთ, სული იდიოტები მეჯდნენ კლასში. გულწრფელად გეუბნებით. არ გატყუებთ.
მოკლედ, მოვტრიალდი და თქვენ წარმოიდგინეთ, ვიღაც უცნობი ბიჭი იყო. დიდად ჯანმრთელად ვერ გამოიყურებოდა. ჩემზე დაბალი იყო, ძალიან გამხდარი, თვალები ჩამოღამებული ჰქონდა. სახეზე ფერი არ ედო. რაღაც, უბედურ ვამპირს წააგავდა, რომელსაც სისხლი დიდი ხანია არ დაულევია.
 გაკვირვებული მივაჩერდი. მიხვდა, რომ ვერ ვიცანი და გამიცინა. კბილებიც ვამპირივით ჰქონდა.
 - ჰეი სერგი! ვერ მიცანი?.. თედო ვარ! - რატომღაც ყვიროდა.
მაინც აზრზე ვერ მოვედი ვინ იყო.
 - ბაღში გვერდიგვერდ ვიჯექით. რას შვები, ეე?!
ბაღელი გაეძრო? წარმოუდგენელია... ვაბშე დავდიოდი ბაღში? არც კი მახსოვდა. ამან კი სახეზეც მიცნო და ჩემი სახელის ახსოვდა.
 - საღოლ, როგორ მიცანი? - ვკითხე გაოგნებულმა.
- აუ რავი... კარგად ვიმახსოვრებ ადამიანებს და მერე რომც 40 წელი გავიდეს, ვცნობ ხოლმე... როგორ აგიხსნა?.. - სევდიანად ლაპარაკობდა. მაგარი უცნაური ტიპი იყო, ამიტომ საუბარი გავუგრძელე.
 - ვა, ანუ გვერდიგვერდ ვიჯექით? შეიძლება სიგიჟედ მოგეჩვენოს, მაგრამ ისიც კი არ მახსოვს, რომ ბაღში დავდიოდი. - ვუთხარი სიცილით.
 - მართლა?! ვაა. რა უცნაური ხარ. მამენტ მაშინაც მაგარი სტრანნი როჟა იყავი. გახსოვს, რომ მიყვებოდი, ღამე უცხოპლანეტელები მელაპარაკებიანო?.. თუმცა რა გეხსომება. ვაბშე ბაღი არ გახსოვს და...
- მაგას გიყვებოდი? ახლო მეგობრები ვიყავით?
 - კი, ძალიან! ყველაფერს მიყვებოდი ვაბშე. იმენა მაგრად მართობდი. მეგონა მწერალი გამოხვიდოდი ან რამე მაგდაგვარი. შენნაირი ფანტაზია ძმაო... აი საღოლ!..
 - მართალი რომ გითხრა, ვაპირებ მწერლობას. მაგრამ ჯერ არა. ჯერ არ ვარ იმ დონეზე...
 - რა სისულელეა. გინდა და წერე, ვინ გაკავებს ვიღაც კრეტინები, თვითონ რომ ორ სიტყვას ვერ აბამენ ერთანეთზე? ეგენი ნუ შეგაჩერებენ!..
 უცებ ამხედ-დამხედა.
 - აუ მაგარი როჟა იყავი, რა. ყველაზე მაგარი პერიოდი იყო ჩემ ცხოვრებაში. მაგრა ვერთობოდი და მაგრად მწყინს, რომ არ გახსოვარ!
 შემრცხვა. უცებ მობილურმა დაურეკა. ვიღაც ეჩხუბებოდა, თვითონაც დაუწყო ჩხუბი, უთხრა ახლავე მოვალო, ხელი დამიქნია და გაიქცა.
 გაკვირვებული გამოვბრუნდი და მთელი დღეა ამაზე ვფიქრობ. მეშინია დედაჩემს შევეკითხო ბაღში დავდიოდი თუ არა. რადგან, რომ აღმოჩნდეს რომ არა, მსუბუქად რომ ვთქვათ, თმა ყალყზე დამიდგება.